मोहन वैद्यको फोस्रो आन्दोलन

एउटा बच्चा चिच्याइ/चिच्याइ रोइरहेछ । किन रोयो, के चित्त बुझेन केही भन्दैन मात्रै रोइरहन्छ । ऊ न त आमाले भनेको मान्छ न बुबाले भनेको मान्छ । ऊ एकोहोरो रोइरहन्छ, चिच्याइरहन्छ । उसको रुवाइले छरछिमेक सबैलाई वाक्क दिक्क बनाएको छ । जसले जति फकाए पनि ऊ आफ्नै सुरमा रोइरहन्छ । उसको रुवाईको अर्थ न परिवारले वुझे न त छरछिमेकले नै । उसको एकोहोरो रुवाई रोक्न सबैले गच्छे अनुसार कोसिस गरे तर कसैको सीप लागेन । अन्तत: सँगै खेल्ने साथीले आफूले लगेको खेलौना दिएपछि मात्र ऊ शान्त बन्यो ।
यो कथा नेपाली राजनीतिक दलहरूको नियति र प्रवृत्तिसँग ठ्याक्कै मेल खान्छ । बच्चाले आफ्नो इच्छा नभनी रोइरहनु र वैद्यखेमा माओवादीले अनावश्यक देखावटी आन्दोलन गर्नु उस्तै हो । बच्चाले गुडिया चाहे जस्तै वैद्यखेमाको ‘टार्गेट’ पनि सत्ता नै हो । सत्ता नपाएरै नानाभाँती अभियान थालेका वैद्यबाको रणनीतिक राजनीति बच्चाले गुडीया नपाएर नानाथरी नाटक गरे जस्तै हो । भारतविरोधी उसको आन्दोलन ‘जनताको आँखामा छारो हाल्ने’ प्रयास मात्रै हो । यता नेपाली जनतालाई पनि ठिक्क पार्ने उता भारतलाई पनि भित्रभित्रै मख्ख पार्ने चलखेल त भएको छैन आम नेपाली जनताले वुझ्न जरुरी छ ।
क्रान्तिबाटै सत्ता कब्जा गर्ने वाणीकासाथ संस्थापन पक्षसँग देखावटी नाता तोडेका वैद्यपक्षधर माओवादी यतिखेर बितेका जनयुद्धको पूर्व अभ्यास झल्काउने आन्दोलन गरिरहेका छन् । संस्थापन पक्षलाई क्यास माओवादीको संज्ञा दिँदै ड्यास माओवादी बनेका बैद्यपक्ष माओवादी यतिखेर भारतीय चलचित्रको प्रदर्शन र सवारी साधनको आवागमनमा अवरोध गर्दै आएका छन । व्यावहारिक, वैचारिक र सैद्धान्तिक रूपमा नेपाल आमामाथि बारम्बार बलात्कार भईरहँदा समेत कानमा तेल हालेर भुसुक्क निदाउने तिनै माओवादीका एक चोइटाको यो आन्दोलनलाई जसले जुन रूपमा लिए पनि यथार्थमा यो आन्दोलन भारतविरोधी नभएर नेपाली नेतृत्वविरुद्धको हो भन्न गाह्रो पर्दैन ।
यदि साच्चिकै भारत विरोधी आन्दोलन गर्ने हो भने नेपाली भूमिमाथि भईरहेको विस्तारवादको नीतिविरुद्ध बुलंद आवाज उठाउन सक्नुपर्छ । पूर्वी, पश्चिम र उत्तरी सीमा नाकाका स्तम्भहरू गायब पार्ने र नेपाली जमिनमाथि बारम्बार अतिक्रमण गर्ने भारतीय एसएसबी बिरुद्ध अझैसम्म कोही बोल्न सकेका छैनन् । मिडियाकर्मीको शब्द बाहेक नयाँ नेपाल निर्माण गर्नेहरू यसबाट गुमनाम छन् । सीमा क्षेत्रका नेपालीहरू भारतीय सुरक्षाकर्मीको ज्यादती सहन नसकी छटपटाई रहेका छन । उनीहरूले कहिल्यै नेपालीपनको आभास गर्न पाएका छैनन् ।
वैद्यपक्षले साच्चै भारतविरोधी आन्दोलन गर्ने हो भने सीमा क्षेत्रका आमा/चेलीवेटीमाथि भइरहेको बलात्कार विरुद्ध आवाज उठाउनु पर्छ अनि नेपाली गौतम बुद्धमाथि भईरहेको चलखेलमाथि प्रतिवाद गर्न सक्नुपर्छ, नेपाली राजनीतिको साँचो खोस्न सक्नुपर्छ । दिनदहाडै नेपाली दाजुभाई दिदीबहिनीहरू लुटिरहँदा, आमा बुबाहरू चुटिरहँदा नेपाल सरकार सँधै मौन हुन्छ । विपक्षी हुँदा त्यसैलाई आधार बनाएर सत्तामा पुग्न खोज्ने जब सत्तामा पुगिन्छ तब सत्ता जोगाउनकालागि भारतको पुच्छर समातेर जता लग्यो उतै जाने गर्छ । वैद्यबा सत्तामा पुगे भने पनि यो रोगले कुनै हालतमा छाड्ने वाला छैन । स–सानो सहयोगमा लोभ्याएर नेपालीपनलाई लुट्ने भारतीय रणनीतिविरुद्ध लड्न सक्नुपर्छ ड्यास माओवादी । तब मात्रै जनताले केही आश गर्न सक्छ । स्वार्थपूर्ण उसको सहयोगमा लोभिने बानी हटाउनु पर्छ । नेपाली बजारमा भइरहेको ठाडो हस्तक्षेपको खुलेर विरोध गर्न सक्नुपर्छ, नेपालको हितविपरीत भएका सन्धी सम्झौता र योजनाहरू खारेज वा पुन: सच्याउनु पर्छ ।
भारतका जिम्मेवार नेताहरूले बारम्बार गौतम बुद्ध भारतमा जन्मेका भनेर प्रचार गर्छन्, लुम्बिनीको नक्कल तयार पारेर आम विश्व समुदायको आँखामा छारो हाल्दै भ्रम सिर्जना गर्छन् । नेपालको अस्थिर राजनीति र नेताहरूको भारतमुखी प्रवृत्तिको फाइदा लुट्दै नेपाललाई ‘ललिपप देखाएर विष ख्वाउने’ तयारीमा लागेको छ भारत तर पनि न यहाँका नेतृत्व तहको निन्द्रा खुलेको छ न त विपक्षीको नै । बरु, उल्टै भारतको ललिपपमै आँखा गाडेर उसकै पछि लुरुलुरु लागिपरेका छन । ‘नुन खाएर लात हान्नु’ भन्दा पहिल्यै नुन नखानु वेस भन्ने कुरा नयाँ नेपाल निर्माताहरूले बुझ्नु जरुरी छ ।
वैद्य पक्षको क्रान्तिलाई नेपाली जनताले कुनै हालतमा स्विकार्ने छैन किनभने माओवादीको ससक्त युद्धको परिणाम नेपाली जनताले गजबले बुझिसकेका छन् । जतिसुकै क्रान्ति र जनहितका नारा घन्काए पनि सत्तामा पुगेपछि जनतालाई लात हान्ने कामहरू थुप्रै भएका छन् । गणतन्त्र ल्याउनुमा माओवादीले पुर्‍याएको योगदानलाई भुल्न मिल्दैन तर क्रान्तिकारीको नारा बेकामसावित बन्न पुगेको छ । त्यसैले वैद्य पक्षले भारतविरोधी देखावटी विरोध गरेर जनताको अभिमत पाउने आश कुनै हालतमा नगरे हुन्छ । गणतन्त्रको बाहिरी फोस्रो तथ्यमा लीन भएका राजनीतिक दलहरूको चरित्र आम नेपाली जनताले प्रष्ट वुझेका छन् त्यसैले यस्तो नाटक पटकपटक दोहर्‍याइरहनुको कुनै औचित्य छैन । वैद्य पक्षले साच्चिकै जनताको साथ चाहेको हो भने भारतको नियत र प्रवृत्तिविरुद्ध ससक्त आन्दोलन गर्न सक्नु पर्छ ता कि फोस्रो देखावटी आन्दोलन होईन ।

प्रतिक्रिया