कविता- भन न आमा !

सास्तीले घेर्छ सिमानामा
मृत्यु पर्खेर बस्छ करेसामा
बलात्कारी ढुकेर बस्छ क्वारेन्टाइनमा
भरोसा भत्कियो मेरो
सपना पुरियो भग्नावशेषमा

घरबाट गरिबीले लखेट्यो
मुग्लानबाट महामारीले लखेट्यो
आमाको फाटेको चोलो जस्तै
मन फाट्यो
र म मुग्लान पसें

परदेशमा पराईबाट जोगाएको अस्मिता
घरदेशमा घरबाटै लुटियो आमा
माइती देशको त कुकुर पनि
प्यारो हुन्छ भन्थे
मेरा दाजुभाई कुकुर जति पनि
मेरा भएनन् आमा

उज्यालो खोज्दै हिँड्दा
अँधेरो आँगनमा आइपुगें म
रक्षक नै भक्षक भएपछि
मेरो अस्मिताको
रक्षा गर्न सकिन आमा

मसँग मेरो लास मात्र बाँकी छ
घर लैजाउ कि चिहानमा
मसँग अँधेरो रातमात्र बाँकी छ
लामो निन्द्रा निदाउँ कि
म फेरी पर्खुं बिहानमा
भन न आमा
म घर फर्कु कि चिहानमा ।

कपिलवस्तु